Maxi Mama

De herfst heeft ons inmiddels alweer bezocht en dat betekent: lekker met een kleedje op de bank, gezellige kaarsjes aansteken en de familie- en andere feestdagen voor de boeg. Ik blik terug op de afgelopen zomer. Tijdens deze zomer was ik me erg bewust van mijn lichaam, die na de bevalling van onze prachtige zoon nogal veranderd is. Herkenbaar? Lees dan gauw verder!

Op- en afstappen op de fiets met kinderzitje
Voor mijn verjaardag (maart 2019) kreeg ik van mijn lieve vriend een schitterend bruin fietskinderzitje van Bobike. In april, vlak na Charlie zijn eerste verjaardag heb ik een poging tot fietsen-met-kinderzitje-en-kind gedaan. Dit was geen succes. Ik was me er van bewust dat ik Charlie eerst moest installeren, alvorens zelf plaats te nemen op de fiets. Drie kwartier later was ik er helemaal klaar voor. Ik stapte op... maar dat lukte niet. Ik merkte dat mijn lijf zo veranderd is na de zwangerschap dat ik niet tussen het kinderzitje en mijn zadel kon komen. Aangezien het nog al een hormonale, emotionele periode was barstte ik midden op straat in janken uit. Ik belde gelijk mijn vriend op terwijl de tranen over mijn wangen biggelden. 'Liefiiieehhiieeehhiieee, ik pas er niet op! Ik ben te DIK!'. Hierop antwoordde hij geruststellend: 'Lieverd, je bent niet dik. Je bent prachtig. Dan ligt het vast aan de fiets of aan de manier waarop het zitje gemonteerd is.' Hoe lief ik dit ook vond, het ging er bij mij niet in dat het niet aan mijn eigen lijf lag.

Sindsdien heb ik het kinderzitje nooit meer gebruikt. Zonde, want hij was reteduur... Tijdens de zwoele zomer met genoeg mooie, warme fietsdagen heb ik toch mijn stoute schoenen aangetrokken en het nogmaals geprobeerd. Mijn vriend heeft mijn zadel lager gezet met oog op de vorige keer. Ik probeerde het nogmaals en ervoer, helaas, nogmaals dat ik niet met mijn billen tussen het kinderzitje en mijn zadel paste. Ik vroeg of hij het eens wilde proberen. Eerst zwaaide mijn vriend zijn been (zoals een man dat doet) over de bagagedrager en riep vrolijk: 'Zie je wel? Niks aan de hand!' Over het algemeen draag ik bijna altijd rokken. Dit was voor mij dus geen optie. Toen mijn manier van opstappen hem ook lukte begreep ik het even niet meer. Wat deed ik dan verkeerd? Nu ben ik er eindelijk achter. Je zult er versteld van staan hoeveel forums en informatie er online te vinden is over het op- en afstappen op de fiets met een kinderzitje. Blijkbaar lag dit dus echt niet aan mij. Er zijn veel meer vrouwen die dit probleem ervaren. Heb jij dit probleem ook? Probeer dan het volgende:

1. Zet je zadel zo laag mogelijk! (Liefst zodat je met beide voeten makkelijk bij de grond kan komen)
2. Houdt tijdens het opstappen je fiets schuin en probeer niet voor je zadel langs te gaan, maar 'over het zadel heen' als het ware
3. Draag schoenen waar je goed en stevig in staat
4. Heb zelfvertrouwen!
5. Oefening baart kunst!

Na deze enerverende ervaring heb ik nog welgeteld 2x gefietst met mijn zoon op het zitje. Maar volgend jaar gaan we het zeker weten weer proberen! Of misschien volgt er nog een Indian Summer...

Felicitaties en andere opmerkingen
Wat ik het aller-aller-ALLER ergst vind is de manier waarop bepaalde mensen mij ongegeneerd feliciteren. Als ik vervolgens aangeef niet jarig te zijn beginnen ze te lachen en vragen ze: 'Oh, ben je niet zwanger?' Ik denk dat mensen zich niet bewust zijn van de manier waarop zo'n opmerking aan kan komen. Het kwetst. Het doet zeer. En een vrouw (voor mannen geldt dit natuurlijk net zo) draagt dit k**gevoel nog dagen met zich mee. Een aantal opmerkingen die ik het afgelopen half jaar naar mijn hoofd heb gekregen:

* 'Ach, wat leuk! Je bent zwanger!' (Oh, dan weet jij meer dan ik)
* 'Juf hebt ook een baby in de buik!' (Oke, dit werd dan wel gezegd door een jongetje van vier, maar op dezelfde dag als bovenstaande reactie. Niet leuk.)
* 'Mag ik je feliciteren?' Ik: 'Waarmee?' 'Met je tweede zwangerschap!'
* 'Niet te veel eten en drinken he, op dat feest waar je naartoe gaat.'
* 'Ben jij nu al in verwachting van een tweede?'

Wát is het dan dat mensen triggert om toch hun scheur open te trekken? Is het onwetendheid? Onzekerheid? Naïviteit? Een algeheel ontbreken van empatisch vermogen? Natuurlijk bedoelt men het niet  (altijd) zo als het overkomt, maar ik denk dat een proces van bewustwording niet geheel overbodig is. Alle bovenstaande opmerkingen zijn geplaatst door andere personen. Wees je bewust van je woorden en laat me één tip geven: vraag nooit, maar dan ook NOOIT aan een vrouw of ze zwanger is. Als ze weet dat jij het weet, en ze is er blij mee, dan zal ze het snel genoeg noemen. Hou gewoon je mond. Wees geduldig. En denk een beetje na. Het leven is al heftig genoeg. Misschien heeft ze net een miskraam gehad of probeert ze al maanden zwanger te raken en lukt dit niet. Misschien heeft ze een eet probleem en is ze ontzettend ongelukkig. Misschien is ze zich ieder moment van de dag al bewust van haar lichaam. Hoe dan ook: Niemand heeft een extra extra belediging nodig, ook al zijn ze soms niet eens echt zo bedoeld.

Heb jij soms het gevoel dat het je allemaal een beetje te veel wordt? Neem dan lekker even wat tijd voor jezelf en besteedt dan de organisatie van het kinderfeestje van je kroost, de babyshower van je beste vriendin, jullie housewarming of verjaardag of het vrijgezellenfeest van je zus uit aan mij. Ik denk met je mee en ga op een respectvolle manier met iedereen om. 

Neem nu contact met me op en we maken een afspraak voor een gratis kennismakingsgesprek.

Volg me nu via Facebook en Instagram.