Goedemorgen...? 

Laat ik deze blog beginnen met te benadrukken dat ik GEEN single mama ben. Mijn vriend en ik hebben een LAT-relatie, maar zijn praktisch elke nacht samen, ofwel bij mij ofwel bij hem.

Het komt wel eens voor dat ik moet werken en dat mijn vriend in zijn eigen huis slaapt. Ons zoontje van nu tien maanden slaapt dan bij mij. Naast mijn werk als evenementen organisator sta ik drie dagen voor de klas bij de kleuters. Het opstaan-ritueel uit het leven van een working, 'single' mama:

5.30u
Wekker... Neeeeeee .....nu al!? Kan ik niet nog eeeven..... Nee, dat kan ik dus niet. Van snoozen word ik altijd zo raar wakker. Dommel ik net weer lekker in, gaat die @*#£¥×wekker alweer af. Dan maar gauw onder de douche, daar is het ook lekker warm. Met mijn ogen nog half dicht sluip ik over de gang om m'n kleine mannetje, die heerlijk zachtjes ligt te snurken in zijn kamertje naast mij, niet wakker te maken. Ahhh, lekker warm. Ik voel mezelf langzaam wakker worden. Wanneer ik de kraan uitzet en mijn handdoek pak....Sh*t...geen handdoek! Als ik ergens een hekel aan heb... is het wel poedelnaakt en zeiknat in het donker de gang over voor een handdoek. Blegh! Maar goed, er zit niks anders op. Op mijn tenen sluip ik weer naar de kamer waar de handdoeken liggen. Normaal neem ik de tijd om uitgebreid de fijnste handdoek uit te kiezen, nu gris ik snel de bovenste van de plank. Ik sluip weer terug naar de badkamer en dan.... @(&£#&÷;, m'n kleine teentje blijft staan achter het barok stijl wijnrek terwijl de rest van mijn voet door loopt. Ik bijt op mijn tong om het niet uit te schreeuwen. Man man man, het is nog geen zes uur en ik heb al een aantal megadrama’s achter de rug waar de nog wereld geen weet van heeft. Snel afdrogen en aankleden dan maar.

6.00u
Heel zachtjes pak ik brood uit de vriezer. Althans, dat probeer ik. De vriezer is al ruime tijd toe aan een ontdooibeurt dus het gaat niet zonder slag of stoot. Toch gaat dit me aardig goed af. He he, eindelijk een meevaller op de vroege ochtend. Ik smeer mijn broodjes voor de lunch en voor nu. Ineens zie ik op de bovenste plank mijn allerliefste lievelings hagelslag! Die wil ik! En wel nu! Iets te enthousiast probeer ik het pak te grijpen, maar helaas… De glazen pot pindakaas die ernaast staat rolt om en valt mee naar beneden. Dit veroorzaakt een oorverdovende knal op de grond. Even verstijft mijn hele lichaam en ik knijp mijn ogen en mond stijf dicht. Alsof ik hiermee wil bereiken dat het geluid minder hard op mijn zoontje overkomt. Maar helaas… vanuit de verte hoor ik eerst heel zachtjes ‘Wehhh’, vervolgens wordt dit geluid steeds harder en eindigt het in een luidkeels ‘WEEEEEHHHHH!!!’ Oké kereltje, oke, mama komt er al aan. Ik laat het aanrecht even voor wat het is en snel me naar de babykamer. Daar staat in het donker m’n kleine jonkie rechtop in bed. Dikke tranen biggelen over zijn wangen. Zodra hij mij ziet tovert hij een lach op zijn gezicht en kijkt mij met grote, nu blije, natte, rode ogen aan. Het snot plakt onder zijn neus en aan zijn wangen. ‘Ach lieverd toch,’ zeg ik terwijl ik hem oppak en tegen me aandruk, ‘kom maar lekker bij me. Mama zal een flesje voor je maken.’ Snel veeg ik zijn gezichtje schoon met een lauwe washand. Dit vindt hij vreselijk en wederom schreeuwt hij het uit.

6.20u
Met de baby (van inmiddels 10 kilo) op mijn ene arm en de dop van het flesje tussen duim en wijsvinger van mijn andere hand probeer ik de fles klaar te maken. Best lastig met slechts een hand tot je beschikking. Uiteindelijk lukt het en leg ik hem tevreden, met fles, in de box. Ik snel me terug naar de keuken. Oh jee, over een half uur MOET ik onderweg zijn naar de opvang, anders kom ik te laat op mijn werk. Terwijl ik mijn broodje naar binnen schuif begin ik me alvast op te maken. Eerst poeder, dat gaat goed samen met een boterham met hagelslag. 

6.30u
Snel nog even een borstel door mijn haar terwijl mijn zoontje vrolijk ligt te brabbelen in de box. Totdat ik ineens een gigantische poeplucht ruik. Nee…… niet nu! Nou ja, waarom ook niet nu? Alsof wij altijd op een logisch moment moeten… Ik neem hem mee naar zijn kamer en trek zijn broek en maillot (jaja, het was heel erg koud en sokjes….tsjah…. Wie ooit sokjes voor baby's heeft uitgevonden….) uit. Nee……. Hij zit er he-le-maal onder. Tot aan z’n nek. Ik kan wel janken. Maar goed, even mezelf bij elkaar rapen. Hop hop hop, kleren uit, washand en billendoekjes erbij en poetsen. Wanneer hij eindelijk helemaal lekker schoon is trek ik zijn mooie kleertjes aan die ik heb uitgezocht voor vandaag. Een prachtig lichtblauw truitje die zijn zeeblauwe oogjes nog beter doet uitkomen. Snel werp ik een blik op de klok……

6.45u
Oh jeej, over 5 minuten moeten we in de auto zitten… Conclusie: dit gaan we niet redden. Ik moet mijn schoenen en jas nog aantrekken, zijn jasje nog aantrekken, hem in de Maxi Cosi zetten, mijn tandenpoetsen, naar de wc. Ik weet van pure stress even niet waar ik moet beginnen. Misschien kan ik wat dingen combineren? Dus daar zit ik vervolgens op de bank met in de ene hand mijn elektrische tandenborstel en in de andere hand de rits van mijn zwarte enkellaars.

7.00u
Al met al tien minuten later dan gepland, nou vooruit, dat is te overzien. We sjezen over de ringweg naar de opvang. Ik hoop maar dat er deze morgen geen flitsers staan. Eindelijk komen we daar aan om 7.10 uur.

7.10 u
Mijn zoontje haal ik uit de Maxi Cosi en ik ren naar de deur, toets de code in en storm naar binnen. Daar zit een dame (de openingsdame, die opent om 7 uur de deur) achter de balie op de computer. Ze kijkt langzaam op en zegt niks. Verder is er nog niemand in het hele dagverblijf. ‘Euhm…. goedemorgen...?’ roep ik vriendelijk. Ze kijkt me nogmaals aan en zucht. Ze rolt een kinderwagen vanachter de computer met zich mee. Ze loopt om de balie heen en kijkt me aan. ‘Goedemorgen, wat zijn jullie vroeg…!?’ ‘Euhm, ja’ stamel ik, ‘maar jullie zijn toch ook om 7 uur geopend?’ ‘Klopt,’ zegt ze, ‘maar ik dacht dat ik nog even op de computer kon.’. Toen ik dit hoorde kwam alle frustratie van die ochtend even naar boven en riep ik kwaad ‘Ja, sorry hoor dat wij hier zijn. Maar je moet nu toch echt aan het werk, net als ik. Waar zal ik hem neerzetten?’ Ze keek me even verbijsterd aan en toverde toen de beste nep-glimlach die ik ooit heb gezien op haar gezicht. ‘Ja, zo bedoelde ik het ook niet hoor. Geef hem maar aan mij.’ Ik had direct spijt van mijn uitbarsting, omdat ik nu mijn kleine mannetje bij haar moest achterlaten… Maar het is even niet anders. Zij kan er natuurlijk ook niks aan doen dat ze niet weet hoeveel drama’s van wereldformaat ik al had meegemaakt die ochtend. Zij kon ook niet weten dat ik nog minstens een half uur naar mijn werk moet rijden. Maar wat zij wel weet is dat ze om 7 uur geopend zijn en dat er dan de kans is dat mensen hun kind komen brengen. Als ze nog even op de computer had gewild had ze, net als ik, om 5.30u op moeten staan.

Voor mijn gevoel heb ik er al een dag opzitten, terwijl de dag nog moet beginnen...

Mijn respect voor alleenstaande ouders groeit nog steeds iedere dag. Om hen een klein beetje stress uit handen te nemen en een hart onder de riem te steken bied ik alle alleenstaande ouders voor boekingen m.b.t. hun baby en/of kind gedaan voor 31 maart een extra service aan: 

Bij boeking van een babyshower, eerste verjaardag of kinderfeest door een alleenstaande ouder voor 31 maart 2019 bied ik een korting van 25% aan op mijn persoonlijke tarief.  

Ben of ken jij de alleenstaande ouders die even geen tijd of energie heeft om een party op poten te zetten? Tag diegene onder de post van deze blog op Facebook , Instagram of LinkedIn.  Of neem contact op via 06 18675068 of info@yourflowevents.nl.